Projekt zrodził się z obserwacji rzeczywistości i nowych wyzwań, z którymi musimy się zmierzyć w dziedzinie edukacji i integracji społecznej. Zmiany klimatyczne, wojny, ubóstwo lub po prostu dążenie do szczęścia popychają jedną część świata do przemieszczania się na jego drugą stronę, z południa na północ, ze wschodu na zachód, doprowadzając do mniej lub bardziej intensywnych, ale ciągłych przepływów migracyjnych.
We wszystkich krajach europejskich dramat migracji i związany z tym problem przyjęcia i integracji, tworzy silne kontrasty społeczne, nie tylko w dużych miastach od lat przyzwyczajonych do wielokulturowości, ale również na obszarach wiejskich, małych miasteczkach i społecznościach, które nigdy dotąd nie miały do czynienia z innymi językami, religiami, zwyczajami i kolorami. Spotkania ludzi z różnych kultur w społecznościach o niskim poziomie wykształcenia, które przede wszystkim odbywają się w sposób nagły i masowy, niestety przyczyniły się do stowrzenia nieporozumień, wątpliwości i nieufność, nie stanowiąc przy tym okazji do wzbogacenia bagażu kulturowego uczestniczących w nich osób.
Spotkania ludzi z różnych kultur w społecznościach o niskim poziomie wykształcenia, które przede wszystkim odbywają się w sposób nagły i masowy, niestety przyczyniły się do stowrzenia nieporozumień, wątpliwości i nieufność, nie stanowiąc przy tym okazji do wzbogacenia bagażu kulturowego uczestniczących w nich osób. W niektórych przypadkach systemom recepcyjnym udało się ożywić kraje i społeczności, które miały zaniknąć, prowadząc do ożywienia gospodarczego oraz umożliwiając ponowne otwarcie szkół, a nawet powrót lokalnych emigrantów. Jednak w większości przypadków integracja nie nastąpiła, a migranci żyją w lokalnych społecznościach z ogromnym dyskomfortem.
Co zrobić, aby ułatwić spotkanie między pozornie tak odległymi światami?
Nauczanie języka przyjmującego kraju oraz tworzenie zrozumienia pomiędzy jego mieszkańcami i przybyszami, to podstawowe wyzwania, przed którymi stoją europejskie państwa. Bez znajomości języka ojczystego kraju, w którym żyjemy, niemożliwe jest znalezienie pracy oraz nauki, a tym samym zintegtowania ze społecznością lokalną.
Wirtualna rzeczywistość, znana głównie ze swoich zastosowań w świecie gier wideo, jest obecnie badana i testowana pod kątem jej potencjału w dziedzinie edukacji. na wielu uniwersytetach.
Wirtualna rzeczywistość pozwala fizycznie wejść do innych światów, doświadczając przy tym uczuć i emocji, których inaczej nie można byłoby poczuć Krótkie życie w innej rzeczywistości; otaczanie się innymi kolorami, dźwiękami, zapachami; odwiedzanie miejsc, których nigdy nie widziałeś i których prawdopodobnie nigdy nie zobaczysz; wkraczanie w świat, który nie należy do ciebie i którego wyjaśnić żadnymi słowami: wszystko to staje się możliwe właśnie dzięki nowym technologiom.
Wykorzystanie wirtualnej rzeczywistości w dziedzinie nauki języków może stać się kluczem do przyspieszenia procesu integracji, szczególnie dla wszystkich osób, które przyjeżdżają do naszych krajów bez odpowiedniej instrukcji, a przez to są narażone na większe trudności w nauce języka przy użyciu klasycznych metod. Z drugiej strony wirtualna rzeczywistość może być również niezwykle skutecznym sposobem na wytworzenie empatii niezbędnej do wzajemnego zrozumienia i akceptacji innych. Życie nawet przez kilka minut jako migrant znajdujący się w nieznanym dla niego świecie, w którym nie jest rozumiany i gdzie nie rozumie, czasem jest wyśmiewany lub, co gorsza, wykorzystywany, może być niekiedy jedynym sposobem na zbliżenie tych dwóch światów.